Seria tekstów prezentujących działania artystyczne Ewy Benesz, aktorki związanej m.in. z Puławskim Studiem Teatralnym oraz Teatrem Laboratorium. Wyimki z dzienników oraz relacje jej współpracowników dotyczą m.in. okresu, gdy Ewa Benesz współtworzyła Puławskie Studio Teatralne oraz wędrowała po wschodniej Polsce, mówiąc tekst Pana Tadeusza, a także przedstawiają jej późniejsze działania parateatralne realizowane we Włoszech.

Seria tekstów prezentujących działania artystyczne Ewy Benesz, aktorki związanej m.in. z Puławskim Studiem Teatralnym oraz Teatrem Laboratorium. Wyimki z dzienników oraz relacje jej współpracowników dotyczą m.in. okresu, gdy Ewa Benesz współtworzyła Puławskie Studio Teatralne oraz wędrowała po wschodniej Polsce, mówiąc tekst Pana Tadeusza, a także przedstawiają jej późniejsze działania parateatralne realizowane we Włoszech.

Blok tekstów poświęconych Indze Fonar Cocos – urodzonej w Warszawie, a dziś mieszkającej w Tel Awiwie izraelskiej artystce, tworzącej głównie video – m.in. opisywaną tu pracę pt. Imię.

Blok tekstów poświęconych Indze Fonar Cocos – urodzonej w Warszawie, a dziś mieszkającej w Tel Awiwie izraelskiej artystce, tworzącej głównie video – m.in. opisywaną tu pracę pt. Imię.

Tekst towarzyszący i podsumowujący kolejne edycje Projektu Próżna. „Organizując w latach 2005-2010 w kamienicach, bramach, podwórzach i pozostałościach po tychże na ulicy  Próżnej  wystawy  najnowszej  sztuki  polskiej  i zagranicznej,  Krystyna  Piotrowska  inscenizowała  spotkania z historią, które okazywały się równie nieoczywiste, co bolesne. Za  pośrednictwem  wyobraźni i działań artystycznych powoływano do życia nie tyle nieobecny świat z przeszłości (nieobecny materialnie, ale obecny w rzeczywistości psychicznej miasta i niektórych jego mieszkańców), ile fakt, że ten świat uległ zagładzie i że lada chwila  znikną  jego  pozostałości,  a wraz  z nimi  szansa, że ktoś się o nie potknie i wysupła z nich mozolną pracą sztuki pracę pamięci”.

Fragmenty pracy dyplomowej, którą autor obronił w łódzkiej Szkole Filmowej w 1974 roku. Opisuje w nich rozwijające się w latach 60. nurty kontrkulturowe, m.in. subkulturę bitników i hipisów, a także ich związki z polem sztuki – m.in. popartem, grafitti i teatrem alternatywnym.

Fragmenty pracy dyplomowej, którą autor obronił w łódzkiej Szkole Filmowej w 1974 roku. Opisuje w nich rozwijające się w latach 60. nurty kontrkulturowe, m.in. subkulturę bitników i hipisów, a także ich związki z polem sztuki – m.in. popartem, grafitti i teatrem alternatywnym.

Selected texts and manifestos by Eugeniusz Rudnik (1932-2016), acclaimed composer, sound editor, and pioneer of electronic music in Poland, referring to, i.a. his work at the Polish Radio Experimental Studio.

Blok tekstów poświęconych Izabeli Plucińskiej – polskiej artystce mieszkającej w Berlinie, autorce m.in. wielokrotnie nagradzanego filmu animowanego Jam Session.

Blok tekstów poświęconych Izabeli Plucińskiej – polskiej artystce mieszkającej w Berlinie, autorce m.in. wielokrotnie nagradzanego filmu animowanego Jam Session.

Autor przybliża koncepcję i problematykę dwóch wystaw portretu fotograficznego eksponowanych od 2015 i 2016 roku w europejskich metropoliach: FACES European Portrait Photography since 1990 oraz Mit anderen Augen. Das Porträt in der zeitgenössischen Fotografie. Odnosząc się do sposobów reprezentacji Wschodniej Europy oraz Polski autor zastanawia się nad przyczynami słabości polskiego portretu fotograficznego. Zarysowanie kontekstu historycznego polskiej fotografii portretowej po 1989 roku poprzedza analizę twórczości Krzysztofa Gierałtowskiego, który jako jedyny polski fotograf od lat 1960. nieprzerwanie zajmuje się portretem. Tekst kończy się analizą książki Portrety bez twarzy Gierałtowskiego, która jest manifestem i rozliczeniem artysty, który uważa się za wielkiego przegranego zachodzących zmian (zarówno politycznych, społecznych, jak i technologicznych).

Rozmowa wokół wystawy i albumu Portret bez twarzy Krzysztofa Gierałtowskiego, prezentujących serię zdjęć wybitnych postaci polskiej kultury i polityki. Na marginesach opowieści o okolicznościach powstawania poszczególnych zdjęć artysta zdradza tajniki warsztatu, budując obraz charakterystycznej dla niego stylistyki fotografii kreacyjnej.

Po 1945 r. krajobraz kulturowy Pomorza wzbogacił się o liczne pomniki, które były istotnym elementem propagandowym kształtowania przez władze komunistyczne nowej, polskiej tożsamości tych ziem, czemu służyła ikonografia monumentów, związana z morzem oraz dotyczącej ziem Pomorza i ich łączności z Macierzą, przywróconą dzięki walce zbrojnej. Z tą symboliką wiąże się twórczość pomnikowa Władysława Hasiora (1928-1999), autora trzech nowatorskich koncepcji monumentów przeznaczonych dla Pomorza.

 Pierwszą koncepcją pomnikową Hasiora związaną z Pomorzem był niezrealizowany projekt konkursowy opracowania architektoniczno-urbanistycznego oraz plastycznego zagospodarowania terenu Westerplatte w Gdańsku z 1963 r. Złożone z dwóch pomników założenie miało odwoływać się do wyzwolenia Wybrzeża, powrotu Polski nad morze oraz martyrologii obrońców Westerplatte, co występuje również w ikonografii wielu innych pomorskich pomników fundacji komunistycznych władz. Zarazem nowatorski pomysł kompleksowego zagospodarowania terenu Westerplatte wyprzedzał swoje czasy, będąc trudnym do realizacji w ówczesnych warunkach.

Kolejną nowatorską kreacją o tematyce związanej z morzem stanowi projekt szklanego pomnika Tym, co w morzu, powstały w kilku wersjach, których zasadniczym elementem było szklane akwarium wypełniane wodą, stojące na czterech szklanych kolumnach oraz umieszczona w jego wnętrzu model zatopionego okrętu.  Wśród różnych wariantów pomnika uwagę zwracają projekty z lat 1965-1966, w tym modele monumentów przewidzianych dla Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni oraz Szczecina, wzbogacone motywem znicza płonącego na powierzchni wody pomiędzy krzyżami. W symbolice tych projektów istotne są odwołania się do ikonografii związanej z morzem oraz martyrologią, zarówno poprzez motywy okrętowe, krzyże, jak i wprowadzone żywioły wody i ognia. Wskazują one na przeznaczenie projektowanego pomnika dla polskich miast nad Bałtykiem.

Jedynym zrealizowanym projektem jest pomnik Tym, którzy walczyli o polskość i wolność ziem Pomorza w Koszalinie z lat 1977-1980, jedno z najważniejszych dzieł pomnikowych w twórczości Hasiora. Koszalińska realizacja swoją ikonografią bliska jest propagandowej narracji historycznej PRL, dotyczącej wyzwolenia Pomorza przez Wojsko Polskie (postaci orłów-żołnierzy na „rydwanach bojowych”) oraz jego kolonizacji przez polskich pionierów (maszyny rolnicze). Równocześnie podpalana ogniem wielofigurowa kompozycja, łącząca elementy widowiska parateatralnego, jest pomysłem niespotykanym w polskiej rzeźbie pomnikowej. W pomniku koszalińskim udało się artyście zawrzeć w motywie orłów dramatyczne treści o tematyce patriotycznej i społecznej, do czego dążył od początku swoich eksperymentów z przedstawieniami ptaków w latach 70. Interesująca jest również historia odbioru koszalińskiego pomnika, z początku negatywnie kojarzonego z władzą komunistyczną, w ostatnich latach jednak dowartościowanego i uznanego jako wybitne dzieło sztuki, i wizytówka Koszalina.

Związane z Pomorzem koncepcje pomnikowe Hasiora wykorzystują motywy bliskie propagandowej ikonografii innych pomorskich pomników okresu PRL, zarazem wysoka klasa artystyczna i oryginalność kreacji artysty pozwalają zaryzykować stwierdzenie, że doniosły, historyczny temat był dla rzeźbiarza pretekstem, pozwalającym na zrealizowanie w pomniku swoich nowatorskich pomysłów, co ostatecznie powiodło się w wypadku koszalińskich Ptaków.