Numer 2021/1-2 (332-333) - Ludwik Stomma - Ramy pamięci - Słup ze słów

X Zakopiańskie Spotkania Antropologiczne – Ramy świadectwa. Dedykowane pamięci Ludwika Stommy
Zbigniew Benedyktowicz Nie jestem przygotowany 6

Przeczytaj tekst.

Kuba Szpilka Dedykacja dla Ludwika Stommy 9

Przeczytaj tekst.

Stanisław Krajewski Konteksty i trudy świadectwa 11

W artykule przedstawiona jest struktura świadectwa oraz niektóre aspekty jego ram, np. prawdomówność. Jako przykłady podane są sytuacje górskie, matematyczne oraz religijne.

Monika Krajewska Ramy światów. Wizualny komentarz do dramatu An-skiego ‘Dybuk. Pomiędzy dwoma światami’ 15

Autorka prezentuje wybór swoich prac z cyklu „Dybuk”, łączących technikę wycinanki, wywodzącej się z tradycyjnej sztuki żydowskiej z własnymi technikami plastycznymi. Odnoszą się one do tekstu sztuki, a także do wątków, które An-ski zaczerpnął z tradycji żydowskiej i folkloru podczas swych badań etnograficznych. Autorka w wycinankach łączyła obraz z tekstem, a cytaty w jidysz wybrane z „Dybuka” – z hebrajskimi wersetami pochodzącymi z żydowskiej tradycji religijnej. Łączyła jidysz i hebrajski, by oddać zawiłe dzieje dramatu pod kątem języka: napisany po rosyjsku, zaginiona wersja w jidysz, odtworzenie jej według hebrajskiego przekładu i równoległe funkcjonowanie obu tych wersji na scenach. Jest to więc jej osobisty komentarz artystyczny do sztuki An-skiego, w której splatają się wątki filozoficzne i religijne z dramatem udaremnionej miłości. Prace opatrzone są objaśnieniami, odnoszącymi się zarówno do akcji dramatu, jak i żydowskiej sztuki i symboliki.

I dramat „Dybuk”, i życie Sz. An-skiego to historie o przekraczaniu ram światów. Tytułowe pogranicze dwóch światów to obszar pomiędzy życiem a śmiercią, stan duszy, której los na „tym świecie” się nie domknął, i „przylega” (od hebr.: dibbuk) do żywej istoty sprawiając, że i ona znajduje się „na pograniczu”, przekracza ramy zwykłego ziemskiego funkcjonowania. Przekraczanie ram „tego świata”, nie tylko przez Leę i Chonena - głównych bohaterów, wyznacza punkty zwrotne dramatu.

Monika Krajewska Wybór z cyklu wycinanek ‘Mój Dybuk’20
Jacek Leociak Rzeczy – Zagłada – świadectwo na przykładzie getta warszawskiego28
Janusz Bohdziewicz Między postprawdą a przeczuciem. Oświadczenie47
Tadeusz Bartoś Pomyśleć niepomyślane. Wariacje heideggerowskie 54

Poszukiwanie granic ludzkiego myślenia – to odwieczne zadanie filozofii. Sprzeczność jako granica? A co, jeśli wszystko, co myślimy jest nie tak, jeśli wszystko jest całkowicie inaczej? To pytanie Heideggera, to teza o dominacji techniki, totalnej machinacji jako sposobie bycia człowieka w świecie. Jak pomyśleć inaczej, gdzie jest i jak pojawia się inny początek (andere Anfang).

Olga Tokarczuk Czuły narrator57
Michał Klinger „Hymn o czułości” Olgi Tokarczuk – próba egzegezy 65

Pisarka w swej mowie noblowskiej pt. Czuły narrator odkryła wizję Czułości: choć jako „najskromniejsza odmiana miłości” pozostaje w cieniu (w życiu i w tekstach), to ona właśnie jest twórczynią, sprawczą dla narracji, wobec Pisma i literatury. Postaram się wydobyć hermeneutycznie ze świadectwa Pisarki, jak czułość staje się Narratorem, i pokazać, jak wiele odkrycie Czułości na „tablicy Mendelejewa” ludzkich uczuć wyjaśnia w egzegezie niektórych kluczowych tekstów naszego kanonu (np. wątku piety), gdy paradygmat lub imperatyw miłości napotyka na trudności. Mowa zawiera też wiele innych odkryć hermeneutycznych.

Piotr Jakub Fereński, Anna Kwapisz Olga Tokarczuk jako pisarka ekofeministyczna albo o czym może świadczyć literatura 74

Tekst poświęcony jest kwestii sprawczości literatury w odniesieniu do relacji pomiędzy fikcją a świadectwem. Autorzy podejmują się wykazania, że nawet książki, które czerpią z wyobraźni autorów i przedstawiają dzieje fikcyjnych postaci, mogą mówić o realnym świecie więcej niż dokumenty archiwalne czy akta sądowe. Literatura piękna jest w stanie wyartykułować to, czego nie da się powiedzieć w oparciu o dowody (beletrystyka może zaświadczać o rzeczywistości). Spostrzeżenia te są przez autorów odnoszone do twórczości nagrodzonej w roku 2019 literackim Noblem polskiej pisarki Olgi Tokarczuk. W całym tekście powraca kwestia ważnych dla noblistki stosunków między człowiekiem a pozostałymi żywymi stworzeniami. Chodzi o relacje podporządkowania i władzy oraz próby jej przełamywania (jak w przypadku historii o św. Franciszku i wilku). Tokarczuk przekonuje, że fikcja literacka potrafi być mocniejsza niż rzeczywistość i niejednokrotnie powołuje do istnienia postaci prawdziwsze niż te realnie istniejące. Taką osobą zdaje się być Janina Duszejko, bohaterka jednej z jej książek – Prowadź swój pług przez kości umarłych. W dalszej części tekstu autorzy wyjaśniają dlaczego Tokarczuk można określać mianem pisarki ekofeministycznej.

Magdalena Barbaruk Nowe media czułości 81

Autorka analizuje znaczenie kategorii czułości (wprowadzonej do dyskursu humanistycznego za sprawą Olgi Tokarczuk) dla zjawiska świadectwa, którego modusem jest literatura i sztuka. Jej zdaniem czułość odpowiada za „zgęszczanie” i „rozszerzanie” semantyczne i ontologiczne do którego dochodzi w arcydziełach a także świadectwach, które można określić wielkimi. W ten sposób przekraczają one opozycję prawdy i zmyślenia. Na wybranych przykładach pokazuje, że czułość umożliwia afektywne związanie się z tym co nieznane albo bardzo odległe (jak przeszłość, obcy kraj). Idąc tropem mediów o których pisze Tokarczuk w Czułym narratorze (zwłaszcza zaś radioodbiornika „z zielonym okiem”) proponuje by rozszerzanie świata przez czułość widzieć w sztuce nowych mediów, np. w wideo-instalacji Visitation Billa Violi. Niezwykle realistyczny styl pracy zrealizowanej w technice high definition oddaje dokonującą się w czasie chrztu przemianę, co stanowić może symbol powiązania egzystencjalnej i technologicznej transformacji rzeczywistości ludzkiej. Autorka tekstu charakteryzuje czułość budując swoją narrację wokół pojęć „zanurzenia”, „przenikania”, „przepuszczania”, „synchronizowania” (czerpie tu przykłady z Blade Runnera 2049 Denisa Villeneuve, Odysei Kosmicznej Stanleya Kubricka, ale też dziennika maltańskiego Wiesława Juszczaka). Ramą dla „czułego” świadectwa (sztuki) jest dla Barbaruk zaproponowany przez Tokarczuk postulat „wiedzy ekscentrycznej”. Autorka wskazuje na kajrotyczny pierwiastek ekscentryczności, który powodować może nieprzewidziane, gwałtowane zmiany w rzeczywistości społeczno-kulturowej („czułość" jako hasło protestu Strajku Kobiet, utopijne przykłady reform uniwersyteckich, wpływ głosu Pedro Lemebela na przebudzenie społeczeństwa chilijskiego).

Agnieszka Bednarek-Bohdziewicz Poza ramy i kadry, czyli literatura jako świadectwo. Wokół mowy noblowskiej Olgi Tokarczuk ‘Czuły narrator’ 87

Esej jest impresją wokół przemowy noblowskiej Olgi Tokarczuk i jej koncepcji czułego narratora. Pisarka uważa, że to, jak opowiadamy o świecie, czyli jak o nim świadczymy, ma ogromne znaczenie. W kontrze do zaświadczeń urzędowych: identyfikatorów, dowodów, owych „papierków z pieczątką” roszczących sobie prawo do wiedzy i władzy, redukujących rzeczywistość do ram, formułek i katalogów, ale też przeciwstawiając się nieudanej próbie przezwyciężania tego urzędniczego standardu, jaką są narracje pierwszoosobowe w internecie (na portalach społecznościowych, blogach, fotorelacjach), Tokarczuk wskazuje literaturę jako najlepsze medium świadczące. Świadectwo, jeśli ma być upodmiotowiające, wymaga głębszego spojrzenia – uważnego, wrażliwego i etycznego, którego warunkiem jest wycofanie podmiotu poznającego/narratora, by stworzyć miejsce, oddać przestrzeń tym, o których się opowiada. Postulaty i intuicje noblistki zestawiam kontekstowo z fragmentem opowiadania Tonio Kröger Tomasza Manna, wierszem Williama Blake’a Wróżby niewinności oraz opowieścią rodzinną Fałszerze pieprzu Moniki Sznajderman. Na tych przykładach demonstruję ocalającą i przezwyciężającą, zarówno uprzedmiotawiające dokumenty urzędowe, jak i internetowy egocentryzm, moc czułej, uważnej, skoncentrowanej na Innym narracji.

Dariusz Czaja Falując. Kruche ramy świadectwa 92

Paterson (2016), kameralne arcydzieło Jima Jarmuscha, to opowieść o stwarzającej sile poezji. Poetycki umysł Patersona (kierowcy autobusu z Paterson) zanurzony jest w strumieniu rzeczywistości, w nieogarnionym, płynnym żywiole. Te jawnie buddyjskie rezonanse Patersona dochodzą do widza z pewnym opóźnieniem. Przy uważniejszym spojrzeniu widać wyraźnie, że film Jarmuscha to esencjalnie wschodnia (w szerokim rozumieniu słowa) opowieść: w istotnych punktach podszyta buddyjskim światoodczuciem narracja, osadzona w zachodnich realiach.

Film opowiada o sile poetyckiego spojrzenia, o próbach zobaczenia świata w jego nieuprzedmiotowionej, niezapośredniczonej przez doraźne interesy postaci. Jest pochwałą poezji jako bezinteresownej formy bycia-w-świecie. Co ciekawe: dokładnie tym samym jest film Jarmuscha. Jego pozbawiona niemal akcji, niespieszna, kontemplacyjna forma zmierza w tym samym kierunku. Mówiąc inaczej: film, który w swoim zasadniczym wymiarze opowiada o poezji, sam staje się poezją.

Leszek Koczanowicz Polityczne świadectwo poezji107
Paweł Próchniak Świadectwo snu. Przypadek Wież Roberto Calasso 113

Szkic prezentuje kontekstową interpretację eseju Roberto Calasso zatytułowanego Wieże i poświęconego odręcznej notatce Charlesa Baudelaire’a, która jest zapisem konkretnego snu poety. Notatka ta stanowi jedną z ram dla sennej wizji i dla świadectwa tej wizji, będącego jej pierwszą krystalizacją (w świecie jawy). Autor szkicu pokazuje, w jaki sposób to senne widzenie Baudelaire’a wyłamuje się z kolejnych ram (snu, zapisu, literatury, ujęć konceptualnych, historycznych kontekstów), by na nowo skrystalizować pod piórem Calasso w wizję spełnioną w konkretnym wydarzeniu historycznym, a jednocześnie wciąż otwartą na kolejne krystalizacje. Jedną z tych krystalizacji jest szkic Świadectwo snu (przypadek Wież Robert Calasso).

Tomasz Szerszeń Wojna trwa116
Paweł Drabarczyk Ram opatrywanie. Na marginesach koncepcji Instytutu Rozbrojenia Kultury i Zniesienia Wojen 123

Artyści Krzysztof Wodiczko i Jarosław Kozakiewicz zaproponowali w 2016 r. symboliczne ustanowienie na warszawskim Placu marsz. Józefa Piłsudskiego, a w zasadzie pod jego powierzchnią, swego rodzaju metapomnika – miejsca pamięci i zarazem refleksji nad oficjalnymi mechanizmami pamięci. Instytut Rozbrojenia Kultury i Zniesienia Wojen im. Józefa Rotblata, w którym dzięki m.in. filozofii, prawu i sztuce krzewiona ma być „kultura konfliktu bez przemocy”, jest na razie bytem fantomowym, na granicy widzialności. Nieprzeznaczony jak dotąd do fizycznej realizacji, funkcjonujący zaledwie w sferze planów i wstępnych wizualizacji Instytut ma czynić widzialnymi ideologiczne, militarystyczne uwikłania m.in. konwencjonalnych pomników. Artykuł stanowi próbę spojrzenia na Instytut oraz inne pokrewne antywojenne działania Krzysztofa Wodiczki m.in. z perspektywy obrazu rozumianego jako świadectwo, artystycznej pracy z pamięcią, poszerzania pola tego, co widzialne, także w kontekście „ram”, o których pisała Judith Butler. Okazuje się bowiem, że opatrywanie ran symbolicznych i tych jak najbardziej realnych zależy od możliwości patrzenia właśnie na „Butlerowskie” ramy.

Paweł Drabarczyk, Jarosław Kozakiewicz, Krzysztof Wodiczko Wsteczne lusterko anioła historii. Rozmowa wokół projektu Instytutu Rozbrojenia Kultury i Zniesienia Wojen im. Józefa Rotblata130
Małgorzata Sady Każdy ma swój punkt widzenia, ale nie każdy coś widzi. Bruno Winawer136
Marcin Jarząbek Świadectwa doświadczeń historycznych przed i po obramowaniu 141

Artykuł analizuje pojęcia ramy i obramowania w kontekście refleksji nad rozumieniem ludzkich doświadczeń historycznych. Rozróżniając za Ervingiem Goffmanem ramy pierwotne i wtórne, odnosi te pierwsze do podstawowych warunków rozumienia sytuacji, a te drugie do historiograficznych substancji narracyjnych w rozumieniu Franka Ankersmita. Posiłkując się wybranymi przykładami doświadczeń z historii XX w. (polskich żołnierzy w armii Austro-Węgier, losów Łemków w XX w., „Tragedii Górnośląskiej” oraz „żołnierzy wyklętych”),  wskazuje, jak zmienia się sens doświadczenia historycznego w zależności od istnienia i kształtu wtórnych ram interpretacyjnych.

Jan Szpilka Czy transkobieta butch jest istotna? 148

Tekst stanowi zapis wystąpienia autora w trakcie X ZSA "Ramy świadectwa". Problemem podniesionym w jego trakcie jest pytanie o status trans kobiet butch w perspektywie teorii trans i popularnych koncepcji płci, oraz to, w jaki sposób problem ten demonstruje kluczowe pojęcia z myśli amerykańskiej filozofki Judith Butler.

Katarzyna Prot-Klinger Pogodny jesienny dzień. Ramy świadectwa Zagłady 153

Ramy świadectwa mogą być rozumiane jako ramy społeczne i polityczne, w które wpisuje się opowieść oraz ramy tworzone dla takiej opowieści przez specjalnie wybranych słuchaczy – terapeutów, rodzinę, przyjaciół. Na przykładzie dwóch tekstów spisanych zaraz po wojnie przez Ocalałego z Holokaustu oraz opisu tych samych wydarzeń po latach pokazuję jak zmieniające się ramy wpływają na treść i formę przekazu. Ocalali odchodzą, kolejne pokolenie zostaje z pytaniem w jaki sposób wykorzystać relacje „moralnych świadków” historii.

Monika Sznajderman Las Garbacz159
Maciej Krupa Maskarada163
Kuba Szpilka Dom resztek – rama świadectwa168
Krystian Darmach W drodze. Od dźwięku do muzyki. Perspektywa świadectwa 177

W prezentowanym tekście podejmuję rozważania o nie-muzycznych aspektach muzyki nawiązując do kategorii świadectwa. Interesują mnie ramy tworzące konteksty jej powstawania, funkcjonowania oraz uwarunkowania społeczno-kulturowe budujące środowisko zarówno tworzenia muzyki, jak i jej odbioru oraz dystrybucji. Analizuję formaty tworzenia i słuchania muzyki zanurzone w kulturowych konwencjach i sposobach działania. Staram się prześledzić drogę przepływu i powstawania znaczeń: od dźwięku do dźwięku, od wykonawcy do instrumentu, od zespołu do publiczności i z powrotem. Sale prób, mozolne ćwiczenia, nauka, interakcje, muzyczna socjalizacja, życie w trasie, produkcja, kulisy tworzenia, styl, wizerunek, rzeczy, moda, strategie prezentacji, to wszystko składa się na niewypowiadane literalnie świadectwo bycia muzykiem. Muzyka staje się zatem w tej perspektywie świadectwem złożonej gamy doświadczeń i uwarunkowanych kulturowo biograficznych trajektorii.

Tomasz Wiśniewski „Królicza nora”, czyli ramy spotkania w teatrze Complicité183
Danuta Danek Niespodziewane świadectwa. Psychoanaliza i literatura188
Katarzyna Prot-Klinger Świadectwo i jego ramy w psychoterapii 201

Pojęcie świadectwa, możliwości dojścia do „prawdy” w psychoterapii zmienia się w związku z nowymi prądami filozoficznymi (np. postmodernizmem), ale także w związku z żywym doświadczeniem terapeutycznym. Terapeuta często staje się świadkiem doświadczenia traumatycznego, które zmieniło pacjenta, ale zmienia także słuchacza. Rozumienie tej zmiany, obserwowanie relacji terapeutycznej i sytuacji odtwarzanych w gabinecie terapeutycznym staje się kluczowe dla procesu terapeutycznego. Aby  proces ten mógł się dokonać potrzebne są jasno określone ramy, same w sobie pełniące  funkcję leczącą poprzez nadanie terapii stabilności, rytmu, „trzymające” pacjenta i relację terapeutyczną. Tak więc psychoterapia jest współtworzeniem rzeczywistości przez pacjenta i terapeutę – interpretacje, wgląd i rozumienie zależne są od tej specyficznej diady. Nawet jeżeli przyjmiemy istnienie „obiektywnej rzeczywistości” może ona zostać poznana tylko poprzez subiektywność pacjenta i terapeuty.

Słup ze słów
Jacek Podsiadło Słup ze słów z komentarzami autora207
Jacek Podsiadło Przejrzyjmy to jeszcze raz212
Wojciech Mazan Już i dopiero224
Rubin Katz Odeszli do Pitchipoï fragmenty, przełożyła Monika Pastuszko230
Arkadiusz Morawiec „Bez powrotów biografie”. Wokół Przeklętych Stanisława Wygodzkiego236
Anna Spólna Domowa Zagłada. Perspektywa postświadka w Słupie ze słów Jacka Podsiadły246
Księga pamięci – Ludwik Stomma 1950–2020
Zbigniew Benedyktowicz Nie był obojętny253
Anton Serdeczny Słowo pożegnania256
Anton Serdeczny Śmiech jako kwintesencja życia. Wspomnienie Ludwika Stommy, przełożyła Anna Chruścińska-Noël257
Katarzyna Kalinowa Ludwik Stomma. Czuły obywatel259
Stanisław Mossakowski Przez historię do historii sztuki263
Jerzy S. Wasilewski, Katarzyna Kalinowa Dwugłosem o Ludwiku Stommie 1950–2020272
Dariusz Czaja Co pozostaje? O kamerdynerach, królach i pamięci historycznej275
Mirosław Mąka, Dariusz Czaja „Ileż tam bieli i ciszy”. Fragmenty korespondencji 278

Wybór listów mejlowych Mirosława Mąki, wybitnego krakowskiego etnografa, wspinacza i księgarza, zmarłego w 2020 roku na COVID-19.

Ludwik Stomma Dwie księgarnie 287

Dwa dialogujące ze sobą wspomnienia pośmiertne o wybitnym izraelskim księgarzu Edmundzie Neusteinie.

Mirosław Mąka „Lepszego świata nie znam”. Wspomnienie o Edmundzie Neusteinie 289

Dwa dialogujące ze sobą wspomnienia pośmiertne o wybitnym izraelskim księgarzu Edmundzie Neusteinie.

Dmitrij Strelnikoff Na raniuszki z Ludwikiem291
Magdalena Tabernacka Antropologiczna perspektywa prawa i jego nauczania. Czego prawnicy dowiedzą się z prac Ludwika Stommy295
Sebastian Latocha Poniemieckość: „opowieść spod lipy” i zawłaszczona kategoria. Z inspiracji mitoburczymi esejami Ludwika Stommy302
Ryszard Kerner Ludwik, brat młodszy310
Ludwik Lewin Lekcje Ludwika315
Maciej Domański Ludek317
Magdalena Hen Ludwik320
Tomasz Dominik Przygody Baranka Pacanka323
Sergiusz Michalski Z Ludwikiem w tamtej Warszawie325
Jerzy S. Wasilewski Ludwik, przez przypadki. Etnolog w życiowej podróży 12329
Jakub M. Godzimirski Wspomnienie o Ludwiku S.332
Ewa Mouly Uratował mi życie335
Anna Chruścińska-Noël Wspomnienie o Ludwiku336
Jacek Cygan Z Ludwikiem w czereśniowym sadzie339
Jacek Poprzeczko Pojedynek z Zagłobą. O felietonach Ludwika Stommy341
Ewa Biejat-Roux Ludwik…343
Fabrice Roux-Biejat Ludwik…346
Beata Malewski Dziesięć kilometrów od Ludwika i Basi350
Ryszard Ciarka Wiersze z „Ludu” 351

Autor prezentuje wiersze powstałe z wypisów haseł zawartych Indeksie 40 tomu „Ludu”, które dedykuje swoim etnograficznym Mistrzom.

Jan Święch, Iwona Święch Włocławska konferencja Warsztaty Etnograficzne – 1990. Radość i dziwienie się wraz z Ludwikiem Stommą353
Ewa Nowak To było ponad 40 lat temu…359
Dorota Andrzejewska Ludwik…365
Barbara Barszcz-Przełożny Ludwik S.367
Wiktor Stoczkowski Ludwik niejedno ma imię369
Urszula Makowska Płeć potworów374
Urszula Makowska Szara polewka, dzban poziomek i trutka na szczury 375

Artykuł przedstawia niezauważone dotąd przez badaczy przykłady nawiązań do obyczaju ludowego i szlacheckiego w dramacie Horsztyński Juliusza Słowackiego. Ujawniające się w nich sensy umożliwiają rozszerzenie kontekstu interpretacyjnego dzieła.

Anton Serdeczny Bociany, jaskółki i golibroda. Antropologia tradycji ludowych w kulturze uczonych elit doby oświecenia, przełożyła Anna Chruścińska-Noël379
Lech Sokół Ludwik Stomma389
Lech Sokół Znikające ślady i cienie przeszłości. Wersja poprawiona i uzupełniona390
Magdalena Tabernacka Czytajcie Ludwika398
Magdalena Zowczak Taktyka pogranicza w praktykach badawczych współczesnej antropologii kulturowej403
Adam Bartosz Zaczęło się od Alkmeny411
Michał Bartosz …i na Alkmenie się skończyło413
Adam Bartosz Kogo upamiętniał Pomnik Pierwszego Transportu do Auschwitz?415
Ewa Nowina-Sroczyńska Pociąg do życia wiecznego417
Roch Sulima O Czarnych Protestach i Strajku Kobiet, czyli rzecz o nowej „widzialności”426
Sławomir Sikora Entropia. Z myślami o Ludwiku i Guapo439
Olga Wolniak Portret Ludwika Stommy – jego obecność w naszej pamięci…444
Jan Nowicki Chwila447
Andrzej Łubniewski Ludwik od do449
Ludwik Stomma Motel Lambert452
Marguerite Yourcenar O kilku linijkach Bedy Czcigodnego, przełożyła Maryna Ochab454
Piotr Kłoczowski ***456
Joanna Koźmińska, Katarzyna Kalinowa Ludwik Stomma – bibliografia niekompletna458
Pożegnania
*  Wiesław Juszczak463
*  Tamara Łozińska466
*  Wojciech Burszta467
Marcin Kafar Oswajanie nieobecności. Wokół „innej” biografii Wojciecha J. Burszty – szkic autoetnograficzny469
Wojciech J. Burszta Umykanie. Pomyślenia z etnografii życia – fragmenty478
Jacek Kowalewski Siła wpływu – o nieznanej historii etnoarcheologii w Toruniu484
Z archiwum artysty (6)
Krzysztof M. Bednarski Symbole życia po śmierci495
Maria Anna Potocka Symboliczne przezwyciężanie przemijalności497
Waldemar Baraniewski Wartość pamięci500
Krzysztof M. Bednarski Pomost między żywymi i umarłymi503
Krzysztof M. Bednarski Z archiwum artysty 6. Thanatos polski 1984505
Krzysztof M. Bednarski Z archiwum artysty 6. Konstanty Puzyna – nagrobek 1982507
Zbigniew Benedyktowicz Znaki istnienia. O sztuce komemoratywnej Krzysztofa M. Bednarskiego510
Krzysztof M. Bednarski Z archiwum artysty 6 Adam Zagajewski – sarkofag 2021515
Krzysztof M. Bednarski Z archiwum artysty 6 Krzysztof Penderecki – sarkofag 2021517

Kontakt

Instytut Sztuki PAN
Redakcja kwartalnika Konteksty. Polska sztuka ludowa

ul. Długa 28,
00-950 Warszawa, skr. pocztowa 999

tel. (0-22) 50 48 243
tel. / fax. (0-22) 50 48 296

konteksty@ispan.pl
www.konteksty.pl

www.czasopisma.ispan.pl

Facebook

© Projekt i wykonanie strony www

Prenumerata

Zachęcamy do zakupu "Kontekstów" (także numerów archiwalnych) drogą internetową. Aby zamówić wybrany numer kwartalnika, należy skontaktować się z Działem Wydawniczym Instytutu Sztuki PAN, ul. Długa 28, 00-950 Warszawa, tel. 22 504 82 74, e-mail: wydawnictwo@ispan.pl.

Część tekstów w wolnym dostępie można przeczytać na naszej stronie: Czasopisma IS PAN

Numery Kontekstów dostępne są również w formie elektronicznej w bibliotece Central and Eastern European Online Library (CEEOL).

© Kwartalnik Konteksty